خداحافظ یزد، سلام شیراز

بالاخره دوران خوش آموزشی تمام شد و دو روزی هست که به خانه برگشتم. در طول دو ماه دوره روز شماری می کردم که کی آموزشی به پایان می رسد، ولی موقع اختتامیه و خداحافظی بغض گلوی همه بچه ها را گرفته بود و بدون هیچ حرفی فقط همدیگر را در آغوش می گرفتیم و با چشمان پر از اشک با هم خداحافظی می کردیم...

گروهان ِ ما یک نمونه کوچک از ملت ایران بود. صد و بیست و شش نفر متشکل از کرد و لر و عرب و فارس و بلوچ و ... با هر اندیشه و تفکری دو ماه در کنار یکدیگر و در یک آسایشگاه با خوبی و خوشی زندگی کردیم و گذر روزها را یک به یک با چشم خود می دیدیم و چه خاطراتی که در این مدت نداشتیم و من حال و حوصله نوشتن این خاطرات را ندارم!

با کویر  ِ خشک و زیبای ِ یزد خداحافظی کردم و برای ادامه خدمت باید به سمت شهر گل و بلبل ِ شیراز حرکت کنم و این یعنی شروع ِ فصل ِ جدیدی از زندگی...